[Admin: ik heb het topic vooralsnog verplaatst naar het Algemene subforum, omdat het over drugs gaat (de Chilllout is juist voor alles dat niet echt met drugs te maken heeft). Wil je 'm toch ergens anders, laat het dan even weten.]
Edit: vooruit dan maar, laat google zijn tanden er maar in zetten.
Tot voor kort beschouwde ik mijzelf nog als "wilde student", "jongere", "rebel". In dat referentiekader vond ik het ook best normaal om drugs te gebruiken, je bent allemaal eens jong, toch? Of laat ik het zo verwoorden: ik kon mijn gebruik maatschappelijk verantwoorden, vertelde mijn oma over de paddotrips, liep met leraren de coffeeshop binnen en probeerde hier en daar eens wat nieuws met vrienden op mijn stundentenkamer.
Nu rol ik toch langzaam aan een volgende levensfase in, waarin het vrouwelijk schoon vraagt of kinderen acceptabel zijn in de komende 5-10 jaar. Shit... nog nooit over na gedacht. Ik zou toch altijd die neo-hippie in identiteitscrisis blijven, iaw bloemetjes van binnen, net pak & aktentas van buiten? Ik had mij geestelijk gesettled in dat beeld, een jonge shamaan in opleiding, incognito in zakelijke kledij.
Op zich is dat zelfbeeld nog steeds acceptabel, wat is er verkeerd aan een shamaan in pak, met een 9-5 baan, prima te combineren... maar plak daar een burgelijk gezinnetje aan vast? heh? wat? hoe?
Ik ben opgegroeid tussen ouders die een grote wietplantage hadden en waar er een duidelijk verschil op verjaardagen was tussen volwassenencake en kindercake. Ik weet ook nog dat ik eens goed ziek ben geweest van de volwassenencake. Ook kan ik me de bakjes volwassenenchampignons in de koelkast nog goed herinneren, en de drogende "champignons" op de theedoeken boven de ventilatoren.
Ik vind het moeilijk om een oordeel te geven of de hippieleefstijl van mijn ouders een negatief pedagogisch effect had, al zou een conservatief persoon mijn eigen huidige gebruik ongetwijfeld daaraan koppelen. Als klein kind heb ik nooit problemen gehad met mijn ouders, ik denk zelfs dat de filosofische discussies die ik als klein jochie tot laat in de avond had met mijn ouders bij hebben gedragen aan het gemak waarmee ik nu nieuwe informatie absorbeer en meningen vorm. Ik ervaarde mijn beide ouders als bijzonder lieve en plezierige personen, soms streng, maar ze gaven mij vooral een sterk verantwoordelijkheidsgevoel mee waardoor veel terechtwijzing onnodig was. (dat sterke verantwoordelijkheidsgevoel verschilt ook per persoon wie je over mijn karakter vragen zou stellen)
Een standpunt is dus nog niet echt duidelijk voor mij, en ik loop tegen dilemma's aan zodra ik er een mening over probeer te vormen:
In welke levenssituaties is drugsgebruik acceptabel? Uiteraard heeft de overheid een heel andere visie dan de gemiddelde psychonaut. Uiteraard verschilt het enorm per situatie. Een vriend van mij is opgegroeid tussen alcohol drinkende ouders, en ik zie dat het negatieve sporen heeft achtergelaten, sociaal onzeker en angstig gedrag. Mijn ouders waren stoners, namen een blottertje als ontbijt voor ze mij naar school brachten en in hun hippiewinkel aan het werk gingen, en ik ervaar dat gedeelte van mijn jeugd als zeer degelijk en plezierig. Hoe kan je psychonautische reizen en kinderen combineren? Ik zal nooit trippend met een baby op schoot kunnen zitten denk ik, ik zou geen jong leven in gevaar kunnen brengen om zelf maar een beetje plezier te hebben, maar ik weet dat mijn ouders rustig onder acid mijn luiers verschoond hebben. Ze rookten nooit in mijn buurt, enkel in de tuin als ik er niet bij was, en veel spacecake.
Zijn er psychonaut-ouders hier op DHP? Hoe doe je dat? Kindertjes op bed en zaterdagavond een tripje? Of zit je stoned met je bong aan de ontbijt tafel de kinders wijze woorden toe te praten voor een nieuwe schooldag? Tot waar en niet verder voor jou?
En wat voor moraal breng je je kinderen bij? Niet gebruiken tot je 18 bent anders betaal ik je rijbewijs niet? Alle drugs zijn des duivels, maar pappie heeft zijn ziel toch al verkocht? Of, zeg je zoals mijn vader deed: "Als je ooit wiet gaat roken of paddo's gaat eten, doe het dan uit mijn kwekerij, want ik wil wel dat je biologische groenten eet"?
Ik worstel met deze vragen, en hoor graag jullie meningen. Niet alleen zo van "Jezus wat onverantwoordelijk" of "Ik voeg alvast wat THC aan de moedermelk toe", maar graag hoe je nu met je kinderen omgaat op dit vlak, of misschien nooit kindgespuis om deze redenen wilt, of als je ze ooit zou krijgen, hoe je dit onderwerp met ze zou behandelen.
Nog even als toevoeging aan de subtitel: "Normaal" bestaat niet. Normaal is het wellicht om helemaal van de boze slechte drugs af te blijven. Maar goed, niemand is hier normaal, dus laten wij onze referentie tien dimensies opschuiven en even pretenderen dat psychonautisme normaal is, wat het voor mij ook is. Hoe voeden wij het kroost dan op in dit abnormale gekken asiel genaamd maatschappij?
