231 replies to this topic

[BergTrip]

Omdat je volmondig JA kunt zeggen tegen alles, maar dan ook echt alles, ga je op in dit alles en kom je in een gelukzalige eenheid met het al. Slechts enkele zullen dit misschien ooit kunnen bereiken (gedurende hun leven).

Dit is absoluut niet als bijdehand bedoelt, maar bedoel je met "dan ook echt alles" ook nare dingen als doodgaan, doden, martelen, gemarteld worden etc.?? En wat is volmondig JA zeggen eigenlijk?

Ja dat ook allemaal. Dood gaan sowieso, dat is een fact of life en we gaan het allemaal en daar is niks ergs aan, je gaat weer op in de eeuwige brei van energie. Maar pas wanneer je je compleet kunt verzoenen met alles, dat alles goed, dan kan je nirvana/moksah bereiken. Daarom is het ook zo moeilijk. Er zijn zoveel dingen waar je het niet mee eens bent, zaken uit het tijdelijke bestaan die zo belangrijk lijken en je je aan hecht, die de weg naar het totale opgaan in het alles versperren. Volmondig ja zeggen is dus met alle overtuiging 'ja' zeggen, tot in elke vezel van je zijn zien dat het goed is en dan 'ja' tegen het alles zeggen.
[...]

Ja, ik ben het wel helemaal met je eens. Het ultieme pijnpunt is het accepteren van alles. Wat ik zelf vrij lang heb geprobeerd is om steeds meer dingen te accepteren. En het is interessant om te zien hoe ver je dan kunt komen (als je b.v. de moordenaar in jezelf kunt vinden [het zaadje daarvan], dan voel je ook minder weerstand tegen iemand die daadwerkelijk voor moord in de gevangenis zit.) Maar ik ben er achter gekomen dat deze acrobatiek nog steeds op het niveau van het ego zit. Want je kunt heel ver gaan in je acceptatie van alles, maar je krijgt het nooit sluitend.

Zoals ik het nu zie, is het enige probleem dat er iets is (ego o.i.d.) dat alles probeert te accepteren. Alles is al goed zoals het is, en daar heeft het ego, wat een luchtspiegeling is, niks mee te maken. Tot een bepaald punt heeft het beoefenen van acceptatie zijn plek, maar uiteindelijk moet dit ook overboord worden gegooid. De oceaan leeft in de illusie dat hij een golf is, maar al die tijd is hij nooit iets anders dan oceaan. Het probleem ligt volledig bij het illusoire ego. Voor zover er een probleem is, want dat is er natuurlijk niet.

Binnen het grote Ja is zelfs een ´nee´ (tot hier en niet verder!) volledig welkom.

Misschien is mijn oefening wel dat er geen oefening is.

[JJJ]

Jah de oefening om alles te accepteren, heeft als onderliggende aanname nog altijd dat er iets is dat al die dingen zou moeten accepteren. En dat is hoe dan ook een duale aanname. Het is misschien ook al een omweg om aan te nemen dat er een handeling als acceptatie nodig is. Alles is zoals het is, hoe dan ook, of 'jij' het nou 'accepteert' of niet.

[Lerez]

Hehe toch altijd grappig die opmerkingen: "accepteren veronderstelt dualiteit."

Inderdaad en daar ontkom je niet aan in taal. Ook als je zegt "ik ben 1 met alles" heb je al dualiteit terwijl hiermee juist de overstijging van dualiteit wordt uitgedrukt. Permanent de dualiteit ontstijgen is ook niet mogelijk en wenselijk. Je subjectiviteit en ego zijn erg praktisch bij het boodschappen doen. Maar je zo af en toe een met alles voelen zorgt er voor dat je wel constant bewust bent van het feit dat de afgescheidenheid een illusie is, maar wel een noodzakelijke illusie.

De bedoelde acceptatie is ook geen actieve daad, maar inderdaad een berusting in dat het is zoals het is. Want ja, in de normale subjectieve ervaring zijn er zaken te accepteren. Niet dat dit iets veranderd aan die zaken (want dit kan soms ook niet, dus is berusting de enige oplossing), maar het veranderd wel iets in jou houding ten opzichte van die zaken (dualiteit dus, maar zoals ik al zei is dat onomkoombaar en de berusting is juist een uiting van het besef dat die dualiteit ook maar illusie is).

[Feroxium]

Wat ik zelf vrij lang heb geprobeerd is om steeds meer dingen te accepteren. En het is interessant om te zien hoe ver je dan kunt komen (als je b.v. de moordenaar in jezelf kunt vinden [het zaadje daarvan], dan voel je ook minder weerstand tegen iemand die daadwerkelijk voor moord in de gevangenis zit.) Maar ik ben er achter gekomen dat deze acrobatiek nog steeds op het niveau van het ego zit. Want je kunt heel ver gaan in je acceptatie van alles, maar je krijgt het nooit sluitend.

Je subjectiviteit en ego zijn erg praktisch bij het boodschappen doen. Maar je zo af en toe een met alles voelen zorgt er voor dat je wel constant bewust bent van het feit dat de afgescheidenheid een illusie is, maar wel een noodzakelijke illusie.

Ik krijg wel vaker het idee dat mensen het ego als een negatief iets zien, als iets wat belemmerend werkt en waar je vanaf moet komen. Volgens mij is het juist erg prettig en wenselijk om een goed werkend ego te hebben. Als ik geen ego zou hebben, zou dat "moordenaarszaadje" wel eens erg hard kunnen groeien, of in ieder geval de kanten van mijn persoonlijkheid die wat remming nodig hebben. Ook doe ik een hoop dingen in mijn leven uit puur egoïsme, niet dat die dan slecht zijn, dingen zoals eten en stofzuigen bijvoorbeeld. Zonder ego zou ik eten echt niet belangrijk vinden, en compleet tevreden zijn met het uit elkaar vallen van mijn lichaam en de omgeving.

Meditatie vind ik wel interessant om dezelfde reden als drugs: verandering van perspectief. Beseffen hoe het is om te bestaan met minder of geen ego, om daarna het ego weer volledig te omarmen en (hopelijk) beter te laten werken.

[Lerez]

Als ik geen ego zou hebben, zou dat "moordenaarszaadje" wel eens erg hard kunnen groeien, of in ieder geval de kanten van mijn persoonlijkheid die wat remming nodig hebben. Ook doe ik een hoop dingen in mijn leven uit puur egoïsme, niet dat die dan slecht zijn, dingen zoals eten en stofzuigen bijvoorbeeld. Zonder ego zou ik eten echt niet belangrijk vinden, en compleet tevreden zijn met het uit elkaar vallen van mijn lichaam en de omgeving.

Hmmm.....ben het niet met je oneens dat het ego soms te negatief bestempeld wordt en een gezond ego zelfs noodzakelijk is om te functioneren, maar hier snap ik je redenatie niet. Als je geen ego hebt en verbonden met alles voelt, dan zou moord als zelfmoord voelen (of op z'n minst eh equivalent van het amputeren van een arm), dus zie niet in hoe de afwezigheid van ego de moordenaar in je wakker maakt. Ook als je jezelf een voelt met je huiskamer lijkt mij juist dat je die schoner houdt, net als nu je lichaam.

[Immad]

Als ik geen ego zou hebben, zou dat "moordenaarszaadje" wel eens erg hard kunnen groeien, of in ieder geval de kanten van mijn persoonlijkheid die wat remming nodig hebben. Ook doe ik een hoop dingen in mijn leven uit puur egoïsme, niet dat die dan slecht zijn, dingen zoals eten en stofzuigen bijvoorbeeld. Zonder ego zou ik eten echt niet belangrijk vinden, en compleet tevreden zijn met het uit elkaar vallen van mijn lichaam en de omgeving.

Hmmm.....ben het niet met je oneens dat het ego soms te negatief bestempeld wordt en een gezond ego zelfs noodzakelijk is om te functioneren, maar hier snap ik je redenatie niet. Als je geen ego hebt en verbonden met alles voelt, dan zou moord als zelfmoord voelen (of op z'n minst eh equivalent van het amputeren van een arm), dus zie niet in hoe de afwezigheid van ego de moordenaar in je wakker maakt. Ook als je jezelf een voelt met je huiskamer lijkt mij juist dat je die schoner houdt, net als nu je lichaam.

Als je je een voelt met alles, zou je dan niet juist sommige mensen uit je systeem willen verwijderen?

[Feroxium]

Nouja, dat bijvoorbeeld. En schoonmaken doe ik uit egoïsme, als ik mij 24/7 één voel met alles dan voel ik mij ook één met stof en vuil.
In een trip stoor ik mij ook nooit aan een pluk stof of een omgevallen glas drinken, het hoort bij de omgeving, het is niet erg dat het er is. Op momenten dat mijn ego compleet op lost in het geheel dan vind ik het ook niet erg om te sterven op dat moment, niet dat ik suïcidaal wordt, maar omdat ik toch een ben met alles maakt de vergankelijkheid van mijn lichaam me ook niet veel uit. Of de vergankelijk van anderen.

Overlevingsdrang is volgens mij toch wel grote vriendjes met het ego. En daar lijkt me op zich ook weinig mis mee, het mooiste/beste vind ik zelf om een beetje heen en weer te jongleren tussen beide mindstates, zodat je vooral inzicht krijgt in de effecten van het ego op het leven.

[BergTrip]

Toen ik het had over ego bedoelde ik dat mechanisme wat iets beters zoekt buiten dit moment. Dus dat mechanisme wat verlichting zoekt en 6 jaar lang onder een boom gaat mediteren, dat is b.v. ego. Als dit ego wegvalt wordt ingezien dat juist het zoeken het probleem was. Niettemin is binnen het verhaal dit zoeken helemaal prima. Want iemand kan ook 6 jaar lang op de bak zitten bier drinken met de notie dat zoeken geen zin heeft, maar toch is de kans vrij klein dat zo iemand het boeddhaschap verwerft - hoewel het niet uitgesloten kan worden. Blijkbaar moet binnen het verhaal het doodlopende pad van zoeken ingeslagen worden.

Eigenlijk had ik het woord ego beter niet kunnen gebruiken, want er zijn zoveel verschillende visies op. Je zou ook kunnen zeggen, zonder ego kun je je eigen huis niet eens vinden.
Als je met deze versie van ego meegaat dan zou je kunnen stellen: ego is dat wat scheiding aanbrengt. En in deze zin is het ego helemaal welkom, want zonder ego zou er alleen maar eenheid zijn. En als er alleen maar eenheid is, dan is er geen ervaring mogelijk. Ik herinner me een oude quote: als er alleen maar licht is, maar het kan nergens op weerkaatsen, dan is er alleen maar duisternis. Het licht moet weerkaatst worden om waargenomen te worden. Eenheid kan alleen maar waargenomen worden door afgescheidenheid. En afgescheidenheid kan alleen maar waargenomen worden door eenheid. In de woorden van de hart-sutra: vorm is leegte, en leegte is vorm. (waarbij vorm afgescheidenheid is en leegte eenheid)

Wat naar mijn idee dan een valkuil kan zijn is, omdat we zo verstrikt zitten in afgescheidenheid, we de balans zoeken en verlangen naar eenheid. Zo begint het zoeken. Dit lijkt me een natuurlijk iets. Maar uiteindelijk moet ook die hang naar eenheid wegvallen. Want als de afgescheidenheid niet welkom is dan ontstaat er een soort doodsheid. De eenheidservaring bij het proeven van lekker eten of het zien van een aantrekkelijk mens kan immers alleen bestaan bij de gratie van afgescheidenheid.

Het Absolute is het onuitsprekelijke en onvoorstelbare dat buiten de logica staat en hierin zijn eenheid en afgescheidenheid niet te onderscheiden.

Als de wereld mij is en ik ben de wereld (met alle vreugde en horror) en dit wordt duidelijk onwrikbaar ingezien, ontstaat er dan een enorme compassie, of een fuck-it mentaliteit (lekker de moordende aso uithangen)? Ik denk dat hier geen garanties voor zijn, en dat is hele pijnpunt en dus de sterkste kaart die het zoekende ikje in handen heeft. Waarschijnlijk is hier dan een Leap of Faith voor nodig. Misschien dat hier dan een inspirerende leraar zijn functie heeft.

[snaap]

Ik ben op aanraden van m'n zussie sinds twee weken begonnen met 's ochtends mediteren. Sta er een half uur eerder voor op en dat valt me eigenlijk reuze mee... Gewoon iets eerder gaan slapen.

Word wakker, ga douchen en voordat ik verder iets doe ga ik eerst een minuut of 20 (ik zet geen wekker ofzo, maar het is altijd automatisch ongeveer zo lang) mediteren. Is meer proberen om heel erg bewust met mijn dag en mijn intenties bezig te zijn en om mijn dag rust en bewustheid mee te geven. Werkt erg prettig vind ik en door het 's ochtends na het douchen te doen, heb ik meteen een vast moment op mijn dag om te mediteren. Die discipline ontbrak mij altijd, omdat ik het eerder 's avonds voor het slapen gaan deed. Dit houd ik veel makkelijker vol. Erg fijn.

Het is denk ik moeilijk maar wel belangrijk om geen resultaten te verwachten. Doe het omdat je je bewust wilt zijn van je gedachten, van wat je drijft, van wat je verwacht, van je gevoelens, percepties en gedachten en hoe je in de wereld wilt staan. Is niks zweverigs aan: bewustwording van je innerlijk is ook voor de meeste trippers een doel (of dan in elk geval een onverwacht side-effect, hehe).

Anyway, dit werkt tot nu toe voor mij erg goed. Zelfs in weekenden en na weinig slaap sta ik op tijd om te gaan mediteren. Goed begin van je dag !

[BergTrip]

Bij mij is het juist heel erg wisselvallig. Soms mediteer ik 2 weken niet en dan kan het maar zo zijn dat ik daarna een paar weken lang 2 of meer uren per dag mediteer. Hangt een beetje af van hoeveel vrije tijd ik heb. Maar ik kan me best voorstellen dat regelmaat best gezond is, steeds op een vaste tijd. Elke dag even een soort defragmentatie.

[JJJ]

Ik zit ook in principe elke ochtend een halfuurtje. De ochtend met z'n frisheid vind ik er ook een goed moment voor. En nu eens per week een avondje met een groep, voor de nodige verdieping (voor iedereen die alleen in z'n eentje gemediteerd heeft, probeer het ook eens bij een groep want dat voegt best wel iets toe in mijn ervaring). Regelmaat helpt denk ik idd wel. Gewoon het feit dat je elke dag een moment inruimt om even echt 'stil te staan bij wat er is' en eens niet in die molen van strevens en doelen en invullingen te zitten waar je de rest van de dag in zit, het voelt gewoon zinnig al kan ik maar moeilijk zeggen of het nou echt een concreet te benoemen 'effect' heeft. Het gaat natuurlijk ook niet om een effect of een doel, juist niet want het is juist stilstaan.

Eigenlijk gebeurt er bij mij verder ook weinig bijzonders. Het enige wat ik doe is minstens de helft van de tijd afgeleid zijn in gedachten, en dan steeds wanneer ik me daarvan bewust word, de gedachte loslaten en m'n aandacht weer terugbrengen naar m'n houding en ademhaling. Het kan doodsaai zijn en je kunt je geweldig vervelen. Maar toch doet het ergens iets wanneer je dagelijks even bewust die oefening doet. Vaak voel ik me ook wel een soort van stil worden, alsof ik wat voorbij die saaiheid en verveling raak, dat soort 'glimpjes' is fijn wanneer het gebeurt, maar het moet denk ik niet je doel zijn om dat te ervaren want dan wordt het waarschijnlijk frustrerend.

[Forkbender]

Vorig jaar zomer een vipassana gedaan (10 dagen stille meditatie, ca 10 uur per dag). Een van de mooiste ervaringen van mijn leven. Toch heb ik moeite om het dagelijks te doen. Ga deze zomer weer een vipassana doen en wil me daar goed op voorbereiden, dus binnenkort maar weer eens beginnen.

[Feroxium]

10 uur per dag... jezus. Zitten daar onderbrekingen tussen?

Grootste uitdaging zou voor mij niet eens het mediteren zelf zijn, maar ik krijg na 15 minuten al spieren die vervelend gaan doen. Al zal dat wel een kwestie van trainen zijn.

[BergTrip]

10 uur per dag... jezus. Zitten daar onderbrekingen tussen?

Grootste uitdaging zou voor mij niet eens het mediteren zelf zijn, maar ik krijg na 15 minuten al spieren die vervelend gaan doen. Al zal dat wel een kwestie van trainen zijn.

Ik heb het een jaar of 8 terug ook gedaan. Ik heb het toen idd als zwaar ervaren. Hoewel het niet 10 uren achter elkaar is hoor. Het schema loop van 4uur ´s ochtends tot ik meen 9 uur ´s avonds. Je hebt dan dus wel pauzes. Dan zit je dus niet te mediteren, maar het is toch nog wel meditatief van aard, aangezien er niet gesproken wordt en je mag ook niet lezen oid. Een beetje rondjes lopen door de tuin en van het zonnetje genieten. En ´s avonds is er o.a. onderricht. Toen ik daar was gebeurde dat volledig d.m.v. videomateriaal (ene Goenka die een verhaaltje hield). Laatst sprak ik iemand die ook ooit de retraite had gedaan en die zei grappend dat het luisteren naar dat onderricht al een prestatie op zich is. Ik weet niet of het nu nog zo is, maar het was toen allemaal wat gedateerd en traag.

Ik denk als ik het nu zou doen dat het wel makkelijker is, al was het alleen maar omdat ik nu een wat makkelijkere eter ben. Ik denk wel dat ik toen iets van 5 kilo ben afgevallen, terwijl ik al behoorlijk licht was toen ik er aan begon. Al met al zat ik niet echt lekker in m´n vel. Maar goed, ik heb het toch afgemaakt. En het is toch een bijzondere ervaring zoiets. Nu terugkijkend vind ik het leuk dat ik het gedaan heb, hoewel ik direct na afloop niet echt een yes-gevoel had.

[Forkbender]

Die spieren die vervelend doen ken ik ook wel, maar dat houdt na een week vanzelf wel op. Het is ook niet zo dat je niet mag bewegen als het echt niet gaat. Ik had bijvoorbeeld best pijn in mijn rug gedurende de eerste 6 dagen, maar op een gegeven moment kreeg ik ook wel door dat dat een manier was om me aan iets vast te houden (de pijn), waardoor ik onevenwichtig was. Toen ik de pijn objectiever bekeek werd ie vanzelf minder.

En ja, er zitten onderbrekingen in voor ontbijt, lunch, nog een keer theepauze. Die tapes van Goenka vond ik wel grappig, hij had het altijd over dingen die ik die dag was tegengekomen, dus het sloot wel aan bij wat ik ervoer. Traag, misschien, maar je hebt de tijd.

Heb nog wekenlang op wolken gelopen na de vipassana en het werkt nog steeds wel door in hoe ik omga met wat ik voel en denk. Heb ook echt wel mensen gezien die er veel profijt van hebben gehad.

Goed, heb nu wel een half uurtje om te mediteren, dus daar gaan we.

[snaap]

Wat voor houding nemen jullie eigenlijk aan? Lotushouding / kleermakerszit? Ik ben dus sinds twee weken weer begonnen en begon door in kleermakerszit op de grond tegen de rug van mijn bankleuning te zitten, maar wil eigenlijk gewoon uit mezelf rechtop kunnen blijven zitten... maar zoals meerdere mensen al zeiden: hoe ga je om met de veranderde houding van je lichaam? In het begin wordt het namelijk best wel snel ongemakkelijk. Tips?

[Lerez]

Je hebt meditatie bankjes, maar die zijn meer voor je knieën.

Verder is het gewoon een kwestie van doen en het ongemak observeren, verder niks, niet tegen vechten. Nu is de houding nieuw voor je lichaam, maar dat gaat snel over.

[JJJ]

Ik zit zelf op een kussentje in halve lotushouding en met m'n handen op de zazen-manier. Houding is denk ik wel een vrij belangrijk aspect van meditatie. Wanneer je goed rechtop zit dan werkt dat in je hoofd op de één of andere manier ook door. En je ademt veel fijner heel diep vanuit je buik wanneer je rechtop zit. En heel stabiel zitten (op 3 punten steunen, dus met je knieën tegen de grond) maakt je ook in je hoofd stabiel en stevig, als een berg zoals boeddhisten het soms uitbeelden. Juist zitten is denk ik belangrijker dan het voorkomen van pijn. Ik vind het onderstaande filmpje een heel goede uitleg geven van zenmeditatie (maar er zijn natuurlijk meer methoden). Overigens, als je echt de juiste houding wilt leren dan is een cursus ook wel aan te raden. Dan wordt meteen duidelijk wat juist is en wat niet, en je eigen houding is zonder referentie lastig te beoordelen.

Wat betreft pijn: je moet het denk ik voorzichtig opvoeren en het hangt van jezelf af. Een beetje pijn als je een tijd lang zit is normaal en vind ik zelf eigenlijk ook wel een zinnig deel van de oefening. Maar het moet natuurlijk ook niet te gek worden. Als je regelmatig mediteert lukt het vanzelf om langer en langer comfortabel te zitten. Overigens zit je in mijn ervaring nooit uren achter elkaar, bij zazen is het de gewoonte om na elke 25 of 40 minuten tien minuten loopmeditatie ('kinhin') te doen, zodat je je ledematen weer wat kunt strekken.



Zo'n soort houding als 'helemaal tot rust gekomen' mensen in tv-reclames altijd hebben, lijkt mij juist heel moeilijk en onstabiel:

[Forkbender]

Tijdens mijn vipassana heb ik denk ik alle mogelijke posities uitgeprobeerd, ook met hulpstukken als kussens, sjaals, etc. Tegen het einde zat ik gewoon in kleermakerszit op een laag kussentje, waarbij mijn benen er niet op steunen en sindsdien zit dat prima.

Wat ik het moeilijkste vind was vooral mijn rug recht houden, maar dat heb ik me inmiddels wel aangeleerd.

[McHennemAn]

Ik ben veroordeeld tot meditatie, en waarschijnlijk levenslang. Het is het enige dat me vrolijk en fris houdt. Ik heb het laatst 3 maanden aan de kant gezet omdat ik dacht dat het simpel te vervangen was door kratom. Daar pluk ik nu de vruchten van (not) en het heeft lang geduurd voordat ik het weer oppakte om uit de put te komen.

Overigens zit in in kleermakerszit en doe afhankelijk van hoe druk ik me voel pranayama of Self-enquiry. Waarbij ik eigenlijk het beste resultaat heb als ik door de dag heen, (in de rij, in de trein, op de fiets) ook pranayama doe.