33 replies to this topic

[BergTrip]

Ik zag in de zoekfunctie dat er al een topic was dat verwees naar het zogenaamde microdosing.Maar het lijkt me wel interessant genoeg voor nog een topic.

 

Een veelgehoorde naam mbt microdosing is Dr. Fadiman. 'Fadiman defines a micro-dose as 10 micrograms of LSD (or one-fifth the usual dose of mushrooms) ( bron ) Dat van die 1/5 dosis paddo's vind ik niet echt goed geformuleerd want het moet volgens mij eerder 1/10 dosis zijn.

 

Een microdose is een dosis waarbij je geen psychedelische effecten bemerkt. “Micro-dosing turns out to be a totally different world,” Fadiman extolled. “As someone said, the rocks don’t glow, even a little bit."

 

Wat zou hier dan het nut van zijn? "What many people are reporting is, at the end of the day, they say, ‘That was a really good day.’ You know, that kind of day when things kind of work. You’re doing a task you normally couldn’t stand for two hours, but you do it for three or four. You eat properly. Maybe you do one more set of reps. Just a good day. That seems to be what we’re discovering.”

 

Blijkbaar doet hij er ook onderzoek naar.Zij het op ongewone wijze: "Because he cannot set up perfect lab conditions due to the likelihood of criminal prosecution, he has instead crafted a study in which volunteers self-administer and self-report. Which means that they must acquire their own supply of the Schedule 1 drug and separate a standard hit of 50 to 100 micrograms into micro-doses."

 

Wat ik ervan lees bouw je met zo'n kleine dosis geen tolerantie op, alhoewel je dat ook moeilijk kunt merken vanwege de sub-psychedelische dosis.

 

Hier en daar lees ik dat Hoffman ook aan microdosing deed, maar ik weet niet hoe betrouwbaar die info is.

 

Zelf denk ik dat het placebo-effect wel een grote rol zal spelen in veel positieve verhalen.

Typisch iets waar meer onderzoek naar gedaan zou moeten worden.

 

Een manier om LSD te doseren zou het oplossen van LSD op een blotter in gedestilleerd of demiwater zijn, en dan dagelijks een x-aantal druppels nemen.

 

Uiteraard kan iemand ook microdosen met Paddestoelen en mescaline etc...

 

De kern van microdosing is dus dat het niet psychedelisch is. In dit licht denk ik dat elke dosering boven de 15 mics niet meer een microdosering is.

 

Hier lees ik als een van de vele effecten: 'More relaxed and better focus', maar ook: 'Need of extra sleep at the end of the day, feeling more drained than usual.'

 

Iemand interesse om te microdosen? Het lijkt me wel een aardig experiment, maar volgens mij moet je het echt voor langere tijd doen om iets over de effecten (of het wegblijven daarvan) te kunnen zeggen.Want de eerste paar dagen merk je sowieso wel iets omdat je er echt op gaat letten.

[Icelus]

Van 1/4 of 1/5 blotter merkte ik altijd al best veel effect, en dat vond ik altijd al lastig knippen. Moet je nagaan als je een blotter in tien stukjes wilt knippen

[Dendroaspis]

Ik wil ooit nog een weekje een keer microdoseren met LSD, ik heb er al veel overgehoord. Nooit echt research naar gedaan nog. Maar van wat ik ervan gehoord heb spreekt het mij wel erg aan. betere focus, boven jezelf uitstijgen, out of the box thinking, beter reactie vermogen.

[BergTrip]

@Icelus: ik zag mezelf ook al bezig met een fileermes :-). Maar de enige optie is dus oplossen in water (niet leidingwater) of alcohol en dan druppelen. Alcohol heeft minder mijn voorkeur omdat je dan ook daarmee microdoseert. Nadeel van (gedestilleerd/demi) water is dat LSD minder lang houdbaar is, maar een flesje van, ik noem maar wat 20 ml, zal na een week of 2 wel op zijn.

Mocht ik het willen doen, dan moet ik nog wel een flesje met pipet vinden - en aan het rekenen slaan: hoeveel mics per milliliter en hoeveel druppels gaan in een mililiter etc... Blijft bij benadering uiteraard.

[Phlogiston]

Alcohol heeft minder mijn voorkeur omdat je dan ook daarmee microdoseert.

Hoeveel effect denk jij dat 1 of 2 druppels alcohol hebben? Denk dat je het dan niet meer over miocrodoseringen kan hebben, maar over nanodoseringen.. M.a.w. ik zou me daar niet te druk over maken.

[Icelus]

Precies, een paar druppels alcohol is natuurlijk niets. Eigenlijk best wel bizar hoeveel alcohol je nodig hebt voordat het flink psychoactief wordt trouwens. Als je drie flesjes bier van 5% drinkt krijg je even simpel berekent gewoon 50 gram alcohol binnen. Ik heb me wel eens afgevraagd in hoeverre dat ook meespeelt bij het feit dat alcohol zo'n aanslag op je lichaam is. Maar goed, dat is een hele andere discussie

[2_muffins]

Ik wil ooit nog een weekje een keer microdoseren met LSD, ik heb er al veel overgehoord. Nooit echt research naar gedaan nog. Maar van wat ik ervan gehoord heb spreekt het mij wel erg aan. betere focus, boven jezelf uitstijgen, out of the box thinking, beter reactie vermogen.

 

moet je hier niet rekening houden met de toenemende tolerantie? heeft iemand daar enig idee over?

[continuum]

De kern van microdosing is dus dat het niet psychedelisch is. 

 

Interessant onderwerp. Volgens mij kun je met microdoseren enigzins richting geven aan de uitwerking van een drug. Op een slimme manier gebruik maken van de selectiviteit die een drug heeft voor het stimuleren van bepaalde mentale functies.  Voor psychedelica is het concept het meest gangbaar, maar gaat ongetwijfeld ook op voor empathogenen, stimulantia, sedativa etc. 

 

Vaak komt de psychedelische ervaring in golven toch? Als je erop gaat letten zal opvallen dat elke volgende golf vaak intenser is dan de voorgaande. Stel dat op een bepaalde trip 3 verschillende golven ervaart, dan zou je dus 3 verschillende niveaus van ervaringsintensiteit kunnen onderscheiden. Toch? Stel dat je dit concept wat zou uitwerken dan is het volgens mij mogelijk om onderscheid te maken tussen opeenvolgende flows... flow van zintuiglijke vigilantie...gevolgd door flow van gedachten... gevolgd door voelflow... gevolgd door flow van zintuiglijke beweging (gekenmerkt door synesthesien en visuals). 

 

Als lage dosering psychedelicum, bv paddo's, voelflow opwekt zonder visuals, middel dosering voelflow met milde zintuiglijke veranderingen en visuals en hoge dosering intense zintuiglijke veranderingen en visuals , dan zou je je kunnen voorstellen dat microdosering een gedachtenflow kan opwekken. Een dosering tussen micro en lage dosering zou een euforische flow kunnen geven. 

 

Voor empathogenen en stimulantia zou je hetzelfde kunnen verwachten, alleen toegespitst op hun eigen regio van selectiviteit. Als hoge dosering stimulant, bv 4-fa, een empathogene flow geeft, dan kan een middel dosering euforische voelflow geven, lage dosering gedachten flow en microdosering flow van zintuiglijke vigilantie. Je zou met selectiviteit kunnen spelen.

Een lastig onderdeel is natuurlijk hoe je het effect van die microdoseringen kunt meten, hoe je effect kunt onderscheiden van je normaal toestand. Voor optimaal onderscheidbaar vermogen zou je onder en bovengrenzen van verschillende flows kunnen definieren.  

[BergTrip]

^ Op die manier heb ik het nog niet bekeken. Maar wat bedoel je hier mee: "Volgens mij kun je met microdoseren enigzins richting geven aan de uitwerking van een drug."?  Dat je bv microdose lsd neemt icm andere drug om die drug een bepaalde kant op te sturen?

 

Precies, een paar druppels alcohol is natuurlijk niets. Eigenlijk best wel bizar hoeveel alcohol je nodig hebt voordat het flink psychoactief wordt trouwens.

Tja, wat is psychoactief. Ik kan van 1 biertje al een subtiel effect waarnemen. En als het overdag is en ik daarvoor uren lang fysiek actief ben geweest dan kan ik zelfs een beetje draaierig worden van 1 biertje. Lang verhaal kort: ik zie 1 alcoholische consumptie als een werkzame dosis. Maar het stadium van roze olifanten is dan idd nog mijlenver weg.

 

Een alcoholische consumptie bevat gemiddeld 12 ml alcohol. Iemand die dus zelf gaat experimenteren met het oplossen van lsd in alchol moet voor zichzelf bepalen wat hij als een microdosis alcohol ziet. Uiteraard kan iemand in, laten we zeggen 10 ml alcohol, 1000 mics oplossen. Dan heb je bij een dagelijkse dosis van 15 mics maar 0.15 ml nodig, wat bij een standaard pipetje neerkomt op 3 druppels (er gaan 20 druppels in een ml.) Dit gaat voor mij ook meer de kant op van een 'nano-dosis'.

Maar ik kan me goed voorstellen dat iemand die besluit met micrdosing te experimenteren niet meteen 1000mics wil investeren.  Minder alcohol kan ook, maar om nou te prutsen met een plasje van 1 ml. Dus ik denk dat in de praktijk veel mensen zo'n eerste experiment gaan doen met 1 zegel, bv van 130 mics. Als je die oplost in 10 ml alcohol dan heb je voor een dagelijkse dosis van 13 mics 20 druppels nodig, dus 1 ml. Dat is 1/12e van een werkzame dosis alcohol. Er valt wat voor te zeggen dat dit een microdosis is. Die mogelijke invloed, hoe gering ook wil ik toch uitsluiten.

 

 

moet je hier niet rekening houden met de toenemende tolerantie? heeft iemand daar enig idee over?

Op het net lees ik tegengestelde meningen. Sommigen zeggen dat tolerantie vanwege de lage dosis geen rol speelt. Anderen zeggen dat het wel een punt is, maar dat het het veel langer (iiig weken) duurt voor je een tolerantie hebt opgebouwd.

 

Ik moet ook weer eens opzoeken hoe die tolerantie eigenlijk ontstaat. Raakt er een bepaald voorraadje in je brein uitgeput en moet je dat weer bijvullen? Zo ja, klinkt niet per se gezond.

[Immad]

^Voor zover ik weet is het tolerantie bij psychedelica voornamelijk receptor downregulatie. Het is niet zo dat er een neurotransmitter opraakt oid, maar de gevoeligheid voor de stof neemt af.

[continuum]

In relatie tot het specifieke concept van microdosering is hier grafisch weergegeven de algemene dosis-activiteit relatie van stimulantia, empathogenen en psychedelica. De werking van de drie psychoactieve groepen liggen in elkaars verlengde. Hun werkingsprofiellen verschillen slechts in verschillende gradaties van zintuiglijke optimalisatie, dwz in de mate waarin de gebruiker 'absorptie' ervaart in de drugeffecten. 

 

De concepten zintuiglijke optimalisatie en 'absorptie' zijn belangrijk als je wilt leren omgaan met microdoseren. Drugs veranderen oa ervaring van tijd en ruimte, dwz ervaring van de verhoudingen van het ruimtetijd stelsel. Het tijd coördinaat en de drie ruimte coordinaten (x,y,z,t) nemen tijdelijk andere waarden aan, met als gevolg dat je niet alleen absorptie kan plaats vinden in ervaring van tijd, maar ook in ervaring van ruimte. Over het algemeen geldt dat toenemende absorptie resulteert in verminderde grip op de alledaagse tijd en ruimte. 

 

Met betrekking tot dosering geldt voor elke psychoactieve stof dat hogere doseringen meer absorptief werken dan lage doseringen, en dat lage doseringen meer absorptief dan microdoseringen. Aanwezigheid van euforie is een goede indicator van het optreden van absorptie; stoffen die sterke euforie opwekken transporteren je verder en dieper in ervaring. Voor microdosering verwacht je wellicht weinig tot geen euforie, aangezien doseringen daarvoor waarschijnlijk te laag zullen zijn. 

 

Ook de karakteristieke werking van de desbetreffende drug speelt mee. Je kunt niet alle stoffen over een kam scheren als je wilt werken met microdoseren, omdat elke stof een uniek werkingsspectrum vertoont. Microdosering benodigd enige kennis van stof-specifieke werkingen. Of een drug zich wel of niet leent voor een bepaald doeleinde is afhankelijk van de selectiviteit van die stof voor bepaalde effecten.

 

 

Voorbeelden. Amfetamine kenmerkt zich door een sterkere gedachtenflow dan caffeine (caffeine werkt meer perceptueel); de mdma werkt maar weinig absorptief in gedachten, maar veel meer in gevoel (en staat wat dit betreft lijnrecht tegenover amfetamine). mdma absorbeert sterker dan methylone, mdai en 6-apb; en mdma absorbeert meer overeenkomstig met stoffen als 5-mapb en 6-mapb. 

Psychedelische flows werken over het algemeen meer absorberend dan stimulantia en empathogenen. Om maar wat te noemen, paddo's vertonen sterkere zintuiglijke absorptie dan cannabis en mdma. Binnen de psychedelica is ook veel variatie. 5-meo-dmt absorbeert sterker dan dmt... zelfs tot aan het punt dat visuals afnemen in intensiteit en stoppen te bestaan; mescaline absorbeert meer dan 2cb. Wat opvalt, de prototypen (classics) werken meest absorberend.

 

 

Perceptuele stimulantia faciliteren optimalisatie van zintuiglijke vigilantie (perceptuele of vigilerende flow).

 

Gedachten stimulantia optimaliseren analytische zintuig ervaring (gedachten flow).

Optimalisatie richting  ->     functioneel (niet-euforisch) < euforisch < empathogeen

 

Empathogenen: optimaliseren ervaring van gevoel (voelflow).

Optimalisatie richting  ->          butylone < 3-mmc < mephedrone

                                                butylone < ethylone < methylone 

                                                amphetamine < methylamfetamine < 4-fa

                                                mdai < 5-apdb < 5-mapb < 6-apdb > mda

                                                cannabis < voacangine < harmaline < ibogaine 

 

Psychedelica: optimaliseren ervaring van zintuigelijke modulariteit, dwz synchroniseren zintuig modules (synesthesie en hallucinogene flow).

Optimalisatie richting  ->          cannabis < harmaline < ibogaine < paddo's ± mescaline

                                                2cc < 2cd < 2cb < 2c-t-2 < mescaline

                                                5-meo-dalt < amt < 5-meo-mipt < 5-meo-dipt < dmt < 5-meo-dmt

 

Sedativa en dissociativa: Ter volledigheid, dosis-activiteit relaties van sedativa en dissociativa werken omgekeerd. In plaats van zintuiglijke optimalisatie gaat het hier om zintuiglijke minimalisatie. Verschillende typen sedativa dissociëren zintuig modules in verschillende mate. In hun verlengde ligt het spectrum van de dissociativa. Diepe comateuse slaap die hoge dosering benzo's opwekken en de k-hole (hoge dosering ketamine) illustreren het concept minimalisatie van ervaring.

 

Figuur. Schematische weergave van dosis-activiteit relatie van stimulantia, empathogenen en psychedelica. Verschillende type drugs vertonen verschillende selectiviteit voor verschillende type werkingen. 

 

 

Dosering en structuur-analyse

De theorie van dosis, set en setting beschrijft dat algemene en specifieke drugswerkingen zich van elkaar laten onderscheiden als men corrigeert voor dosering, set en setting. Toegepast op microdosering betekent dit dat drugeffecten moeten worden gekaderd binnen minimale en maximale doseringsgrenzen. Er moet een analoog van de 'therapeutic window' van medicijnonderzoek gedefinieerd worden. Er moet definitie geven worden aan de ondergrenzen van drugswerkingen en bovengrenzen voor specifiek doseringsbereik. 

 

Figuren. 'therapeutic window', een belangrijk farmaceutisch concept waarmee dosis-activiteit relaties bestudeerd kunnen worden. Onderzoek naar microdosering maakt feitelijk gebruik van hetzelfde concept, met dat verschil dat therapeutic window zoekt naar therapeutische doseringen en microdosering naar algemene en specifieke effect relaties.

[continuum]

[Phlogiston]

Als eerst wat heeft dit met microdoseringen te maken?

 

Ben bijna bang om voor meer uitleg te vragen, want het gaat dan hoogstwaarschijnlijk toch weer een onsamenhangend verhaal worden.

 

Ten tweede, een grafiek zonder beschrijving van de axis is compleet nutteloze grafiek.

[continuum]

Als eerst wat heeft dit met microdoseringen te maken?

 

Volgens mij veel. Met microdosering van psychofarmaca en drugs is het doel om zekere selectiviteit te genereren voor bepaalde gedragseffecten. ipv trippen op lsd wil je bijvoorbeeld je cognitieve vermogens verbeteren door kleine dosering te nemen. Super interessant natuurlijk, maar weinig literatuur beschrijft daadwerkelijk welke mentale structuren zich selectief laten stimuleren door toediening van die middelen. Als je over een onderwerp wilt spreken zul je het onderwerp ook wat body moeten geven. 

 

Bang zijn om vragen te stellen is niet nodig btw. Dat mijn benaderingen doorgaans wat abstract en grafisch weergegeven zijn maakt het onderwerp of de vragen niet minder interessant. Als je vragen hebt stel ze gerust.

 

 

Ten tweede, een grafiek zonder beschrijving van de axis is compleet nutteloze grafiek.

 

Daar heb je gelijk in. Al eea verandert. De vier bovenstaande grafieken kun je op 2 manieren opvatten. De meest eenvoudige zienswijze geeft effect-tijd relatie, dwz overgangstoestanden per tijd.

 

Bij de andere zienswijze wordt het procesverloop niet in tijd gedefinieerd, maar in modulaire zintuig structuur (x-as: zintuig module a, y-as: zintuig module b; bv x-as: visie en y-as: audio). Omdat we van jongs af aan geleerd hebben om processen in tijdverloop te bestuderen en niet in ruimte verloop kan deze visie wat abstract overkomen. Het geeft de mogelijkheid om gedragsveranderingen te bestuderen in termen van synesthesie, zodat je niet alleen tijd karakteristieken, maar ook ruimtelijke structuur van bewustzijnsovergangen kunt benaderen.

Het individu is een instrument van de eigen sensoren. Het is mogelijk om gedrag en verandering uit te drukken in zintuiglijke eenheden en grootheden, maar niet gangbaar. Ik vind het onderwerp interessant en kan me voorstellen dat sommige dhpers dit ook interessant zullen vinden. Misschien kan niet iedereen alles volgen, maar ik schrijf erover.

[continuum]

poelster, op dhp zijn de termen dosering, set en setting erg belangrijk toch? In de periode van timothy leary zijn deze termen geboren.

 

Veel literatuur verwijst naar die termen alsof ze onderdeel zijn van een 'grotere' theorie. Ken jij literatuur die de theoretische achtergrond van dosering, set en setting beschrijft, die zich richt op de relatie tussen toediening van psychoactieve stoffen en gedragsvoorspelling van hun effecten? Ik vraag het omdat ik die literatuur nog niet echt ben tegen gekomen.

 

 

ps. als mijn posts niet goed leesbaar zijn vind ik dat vervelend. Input is altijd welkom.

[Fool]

ps. als mijn posts niet goed leesbaar zijn vind ik dat vervelend. Input is altijd welkom.

Ik denk dat zo nu en dan een wat concreter voorbeeld/simpele analogie erg veel zou verduidelijken bij posts vol abstracte begrippen.

[continuum]

@fool: check

 

Voorbeeld van microdosering uitgewerkt voor mescaline. Als je het doseringsbereik onderverdeeld in de vier regio's micro, laag, middel en hoog, dan kun je met systematisch experimenteren te weten komen dat die gedefinieerde regio's overeenkomen met de karakteristieke werkingen van andere type drugs.

 

Micro en lage dosering

Algemeen bekend is dat lage dosering mescaline meer stimulerend werkt dan psychedelisch en dat de kwalitatieve effecten van lage dosering meer overeenkomen met  amfetamine en mdma. Veel formeel onderzoek naar microdosering van mescaline is nog niet gedaan, maar de intuïtieve verwachting van veel fora-leden is dat deze dichter bij de amfetamine-achtige werking zal zitten dan bij die van mdma. 

Middel en hoge dosering

Vanaf middel dosering begint de werking van mescaline kwalitatief te veranderen, in die zin dat de empathogene flow (zonder visuals) overgaat in een wat meer geestverruimende en mild hallucinogene flow. Vanaf dit niveau begint de werking van mescaline al meer psychedelisch aan te voelen. Er ontstaat een spectrum van bewustzijnsverandering dat ligt in de rangorde van introspectieve mda-achtige flows t/m empathogene visuele flows van 2c-b en 2c-t-2. Vanaf middel en hoge dosering neemt de intensiteit van visuals toe en begint de mescaline werking kwalitatief meer op die van 2c-t-7, 2c-e en lsd te lijken.

Wat hieruit blijkt is dat lage dosering psychedelicum niet specifiek aanvoelt als een psychedelicum. Datgene wat wij psychedelische ervaring noemen lijkt samengesteld uit series van verschillende type drugs.

Een van de moeilijke eigenschappen van dose, set en setting is dat verhogen van dosering op een gegeven moment niet meer resulteert in kwalitatieve verandering van de effecten. Er lijkt een verzadigingsprincipe op te treden. Het verschil tussen 400  en 500 mg mescaline merk je als voorbeeld niet echt; hetzelfde geldt voor 300 en 500 microgram lsd. Er zit een bovengrens aan waar dosering je kan brengen.

 

 

Dose, set en setting

Als je verder wilt komen, wilt kijken wat er achter die bovenste doseringsgrens zit, dan kun je met set en setting die achterliggende regio aftasten. Bijvoorbeeld door beoefening van meditatie. Hier ligt volgens mij de essentie van de relatie tussen dose, set en setting. Terwijl hoge doseringen zorgen voor zeer intense mentale ervaringen en veel zintuiglijke bewegingen (intense visuals, bodyload etc) kenmerkt de eropvolgende regio zich door fixatie van zintuigelijke bewegingen. Er is verlies van zintuiglijke bewegingsvrijheidsgraden en dit weerspiegelt in het afnemen van de complexiteit van visuals tot een minimum en een minimum van bodyload. In die bovenregio bestaan geen visuals, noch zelfbeleving, noch gevoel, noch gedachten, noch tijd en ruimte.

 

Conclusie: Als er een bovengrens is aan zintuiglijke ervaring dan zal er ook een ondergrens zijn. Het inzichtelijk maken van deze grenzen en de ertussen gelegen regio's lijkt mij een goede basis om het concept van microdosering te begrijpen.

 

 

Figuur. Schematische weergave van continuïteit van series in relatie tot doseringsbereik van mescaline.

 

 

 

 

 

 

[francois]

Rockin powerpoint to the max



 

Edited by Immad, 21 December 2014 - 08:38 PM.

[Ozymandias]

Ten eerste ben ik zeer onder de indruk van de grafiek van Francois. Daarnaast vraag ik mij af in hoeverre de werkingsduur bij microdoseringen word aangetast. Moet je dan bijvoorbeeld met lsd meerdere micro dosering per dag nemen?

[continuum]

Te verwachten is inderdaad dat microdosering effecten korter aanhouden dan die van standaard doseringen. Je zult dan moeten bijdoseren als je langdurig effect wilt hebben. Om de hoeveel tijd je lsd moet toedienen (hoeveel en wanneer) voor optimaal effect weet ik niet. Misschien is er al wat over gepubliceerd. Zoniet, je kunt wachten tot dergelijk toegepast onderzoek gepubliceerd wordt, maar dan loop je natuurlijk wel de kans dat die data niet op jou van toepassing is; onderzoek wordt gedaan binnen specifiek gedefinieerde populaties, terwijl inter-individuele en intra-individuele reacties op psychedelica redelijk uiteenlopen. Zelf ben ik redelijk terughoudend met toepassen van doseringen uit publicaties.

Zelf experimenteren is natuurlijk ook een goede optie. Nadeel hiervan is waarsch wel dat je geduld moet hebben en dat er geen kwaliteitsborging binnen lsd productie (ene zegeltje je het andere niet). Waarsch heb je aan lsd beter kandidaat dan mescaline btw, de eerste lijkt binnen bredere doseringsgrenzen werkzaam op cognitief gebied.

 

Waar het experimentele onderzoek in feite omgaat is dat de werkingen van psychedelica, empathogenen en stimulantia van elkaar onderscheiden moeten worden, zodat praktijk bevonden regio-selectiviteit afhankelijk gemaakt wordt van verschillende zintuiglijke tijd en ruimte schalen. Kwalitatief verschillende regio's van ervaring (gedachten, gevoel, psychedelische- en dissociatieve hallucinaties etc) kunnen zo concreet gedefinieerd worden. De winst van het onderscheidbaar en meetbaar maken van drugeffecten op niveau van de zintuigen is volgens mij ook dat je kunt corrigeren voor een stuk van die inter/intra-individuele variabiliteit. 

Beetje overkill aan info, maar voor een beetje nerd lijkt me dat geen probleem;)